ความเสื่อมโทรมได้ก่อตัวขึ้นในทุกชนชั้นทางสังคม และรุนแรงกว่าเมื่อครั้งที่ประเทศเปลี่ยนตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายในทศวรรษที่ 90
อีไคลน์เป็นปีศาจที่หลอกหลอนประเทศนี้มาเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี ผ่านการล่าถอยจากจักรวรรดิ การถดถอยหลังสงครามและความตื่นตระหนกในการเติบโต และการหันกลับภายในของเราตั้งแต่Brexitความกังวลที่ว่าอังกฤษกำลังล้าหลังประเทศอื่น ๆ หรือกำลังย่ำแย่ลงในแง่ที่แน่นอนได้เกาะกุมนักข่าว นักการเมือง และประชาชนอยู่เนือง ๆ
เราอยู่ในช่วงเวลาเหล่านั้นแล้ว ผู้คนเจ็ดในสิบคนจากการ สำรวจของ Ipsos Mori เมื่อเร็ว ๆ นี้ เห็นพ้องกันว่าประเทศกำลังตกต่ำ นักวิจารณ์ในประเทศอื่นๆ มองด้วยความสงสารและอารมณ์เสียผสมปนเปกัน
แนวคิดเรื่องความเสื่อมโทรมของชาติมีเรื่องดราม่า: นำเสนอเรื่องราว เสนอแพะรับบาป และเสนอความเป็นไปได้ในการช่วยเหลือ แต่ความหมายที่แท้จริง ผลกระทบต่อกลุ่มต่างๆ อย่างไร และในความเป็นจริงแล้วหลีกเลี่ยงไม่ได้หรือไม่ สำหรับประเทศเล็กๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยควบคุมพื้นที่ที่ไม่สมส่วนอย่างมหาศาลของโลก หัวข้อที่ซับซ้อนกว่านี้ไม่ค่อยมีใครพูดถึง
ในทางกลับกัน ความเสื่อมทรามทำหน้าที่เป็นตัวแบ่งแยกทางการเมืองที่ทรงพลัง มันสามารถกระตุ้นให้เกิดการจลาจลต่อต้านสภาพที่เป็นอยู่ เช่น ลัทธิแทตเชอรีม หรืออาการอัมพาตแบบมวลชน ซึ่งบางครั้งเกิดขึ้นภายใต้การล่องลอย แต่รัฐบาลของส.อ.ท.ในช่วงทศวรรษที่ 1930 เส้นทางใดที่สหราชอาณาจักรเดินตามในครั้งนี้ จะไม่เพียงตัดสินการเลือกตั้งครั้งหน้าเท่านั้น แต่ยังตัดสินอนาคตระยะยาวของเราด้วย
เหตุผลหนึ่งที่การสลายตัวของพรรคอนุรักษ์นิยมจำนวนมากตั้งแต่ปี 2010 ยังไม่ก่อให้เกิดการต่อต้านอย่างเด็ดขาด คือการลดลงเป็นหย่อมๆ เพื่อดัดแปลงคำพูดที่มีชื่อเสียงของนักประพันธ์วิลเลียม กิบสันเกี่ยวกับอนาคต ความจริงใหม่ของอังกฤษในฐานะประเทศค่อนข้างยากจนที่อยู่ชายขอบยุโรปได้มาถึงแล้ว มันไม่กระจายอย่างสม่ำเสมอ หากคุณได้ชำระหนี้จำนอง ทำงานด้านการเงิน หรือตำแหน่งอาวุโสในองค์กร ใช้บริการส่วนตัวมากกว่าบริการสาธารณะ และอาศัยอยู่ในย่านที่เจริญรุ่งเรืองของลอนดอนหรือบ้านเกิด ซึ่งยังคงเป็นหนึ่งในภูมิภาคที่ร่ำรวยที่สุดในยุโรป เมื่อนั้นอังกฤษก็จะตกต่ำลง อาจดูเหมือนเป็นเรื่องราวสื่อประโลมโลกเพียงเล็กน้อย ในปีนี้ ค่าตอบแทนของผู้บริหารระดับสูง FTSE 100 เพิ่มขึ้นโดยเฉลี่ย 23%
แต่สำหรับพวกเราที่เหลือ สหราชอาณาจักรได้กลายเป็นประเทศที่ยากจนกว่า หนาวเย็นกว่า และมีสุขภาพดีน้อยกว่าอย่างปฏิเสธไม่ได้ การขาดแคลนที่เป็นเรื่องปกติในปัจจุบัน เช่น ผู้คนที่อาศัยอยู่โดยไม่ได้รับความร้อนหรือรับประทานอาหารตามปกติ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องไม่ปกติสำหรับชาวอังกฤษส่วนใหญ่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทว่าสำหรับผู้ด้อยโอกาสที่สุดบางคน มาตรฐานการครองชีพที่ลดลงนี้เริ่มต้นเมื่อหลายสิบปีก่อน ภายใต้การปกครองของแทตเชอร์และแรงงานใหม่ วิธีหนึ่งในการคิดเกี่ยวกับ Thatcherism และรัฐบาลอังกฤษทั้งหมดที่ได้รับอิทธิพลนั้นไม่ใช่โครงการเพื่อยุติความเสื่อมโทรมของชาติ – ตามที่เธออ้าง – แต่เป็นวิธี จำกัด การปฏิเสธกลุ่มสังคมที่นักการเมืองกระแสหลักและผู้ลงคะแนนสวิงไม่ ใส่ใจมากเกี่ยวกับ
ปัญหาของพรรคอนุรักษ์นิยมในตอนนี้คือความเสื่อมสลายนี้แพร่กระจายอีกครั้ง ผ่านสังคมส่วนใหญ่ ครั้งสุดท้ายที่มีความรู้สึกซบเซาและความเศร้าหมองในอังกฤษก็เกิดขึ้นเช่นกันภายใต้กลุ่ม Tories ในช่วงต้นทศวรรษ 90 จากนั้นก็มีหนังสือพิมพ์ระดับชาติที่โด่งดังซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับหัวข้อนี้อย่างอิสระเมื่อวันอาทิตย์ ซึ่งแก้ไขโดยเอียน แจ็ค นักข่าวผู้ โศกเศร้าผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งเสียชีวิตเมื่อเดือนที่แล้ว มันเป็นบทความแรกที่ฉันทำงานให้ และมุมมองที่ตกต่ำของมันก็ทรงพลัง กระทั่งน่าติดตาม เรารู้สึกว่าเรากำลังบันทึกวันสุดท้ายของตลาดเสรี Tory Britain เมื่อกระดาษย้ายไปที่ Canary Wharf ทางตะวันออกของลอนดอน จากนั้นล้อมรอบด้วยท่าเทียบเรือร้างและโครงการสำนักงานร้าง เราเรียกมุมมองหนึ่งจากอาคารสำนักงานของเราว่า “ถนนแห่งความพ่ายแพ้ของทุนนิยม”
แต่การที่หนังสือพิมพ์พูดถึงอังกฤษนั้นถูกต้องเพียงครึ่งเดียว พวกอนุรักษ์นิยมกำลังจะถูกกวาดล้างจากอำนาจ แต่ความคิดทางเศรษฐกิจของพวกเขาไม่ใช่ และดูเหมือนว่าลอนดอนจะทรุดโทรม เช่นเดียวกับเมืองอื่นๆ ของอังกฤษ อันที่จริงแล้วอยู่ในช่วงแรกของการฟื้นฟูครั้งใหญ่ โดยมีนายธนาคารและศิลปินหนุ่มชาวอังกฤษ การประดิษฐ์ร้านอาหารกึ่งผับ วัฒนธรรมดนตรีเต้นรำที่เฟื่องฟู และการขนส่งสาธารณะแบบใหม่ ในระดับหนึ่ง การลดลงก่อนหน้านี้ทำให้การฟื้นฟูนี้เป็นไปได้: โดยการสร้างความไม่พอใจ และละทิ้งพื้นที่ที่แผนการใหม่สามารถเริ่มต้นได้
